April 1981, ik ben 11 maanden oud en lig met een longontsteking in het ziekenhuis. Ze hebben zonet ontdekt dat ik geboren ben met CF (taaislijmziekte).
Gelukkig ben ik ook geboren met optimistische genen en als iemand vraagt hoe het met me gaat zeg ik bijna altijd goed met een glimlach op mijn gezicht. Ook als dat 18 jaar later echt niet altijd het geval is. Niet omdat ik me anders wil voordoen dan ik ben, maar wat heeft klagen voor zin, daar heeft niemand wat aan en ik zit al zeker niet te wachten op medelijden. Daarbij ik vind ook daadwerkelijk dat het veel erger zou kunnen zijn. Ik ben weliswaar erg ziek, maar ik ben in Nederland geboren, waar de gezondheidszorg, ondanks dat er ook wel eens wat fout gaat, toch nog steeds erg goed geregeld is. Ik heb liefdevolle mensen om me heen en mijn ouders zijn er altijd voor me, zowel fysiek als emotioneel. Ook als mensen tegen me zeggen dat ze het knap of stoer vinden dat ik zo met mijn ziekte om ga, haal ik mijn schouders op en mompel dat het wel meevalt en het veel erger zou kunnen zijn.
Eind 1999 blijk ik maar kantje boord millenium proof te zijn en de optie van een longtransplantatie wordt geopperd. Ik word gescreend en kom op een sluimer wachtlijst. Op dat moment ben ik dusdanig opgeknapt dat ik te goed ben voor de wachtlijst. Dat betekent in de praktijk dat ik te weinig energie heb om mijn opleiding af te maken en dat het hoogtepunt van mijn dagen het bezoek aan de supermarkt of bijkletsen met vriendinnen is. Er valt echter nog steeds genoeg te lachen en ik hou ervan om in donkere situaties humor te zien. Als ik met mijn beste vriendin in de stad ben en mensen kijken om, omdat ik een erge hoestbui heb, kunnen we het niet laten tegen elkaar te zeggen: “Was het nou open of gesloten TBC..?”
Begin 2006 is het zover, er zijn donorlongen voor me. Ik word getransplanteerd en na een weliswaar heftige operatie gaat het heel snel vooruit. Na goed 3 weken mag ik naar huis en een maand later fiets ik 14 km. Dit terwijl ik voor de transplantatie niet eens zelfstandig kon douchen en tijdens het aankleden minstens 3x moest pauzeren.
Kom maar op met dat leven, ik ga mijn opleiding afmaken en aan het werk. Als het UWV ook eindelijk tijd heeft om mee te kijken naar een re-integratie traject, start ik al snel met de verkorte opleiding SPW niveau 4 en ga stage lopen in het verpleeghuis als activiteitenbegeleidster. Aan het einde van mijn stage zegt de stagecoördinator, dat ik niet altijd zo bescheiden moet zijn. Dit kan ook overkomen als valse bescheidenheid zegt ze. Ondanks dat ik haar best enigszins begrijp, vind ik nog steeds dat het niet zo bijzonder is wat ik doe, het voelt voor mij niet echt als bescheiden en zeker niet als vals bescheiden.
Afgelopen woensdag, ik ben inmiddels 42 voor degene die niet meegerekend hebben, doe ik een poging om het hardlopen weer op te pakken. Ondanks dat ik een aantal jaar geleden tegen mezelf heb gezegd dat ik dat nooit meer ging proberen. Ineens komt het binnen. Ik voel trots opkomen…
Eind september stopte mijn jaarcontract in loondienst na goed overleg met mijn leidinggevende. Ik wilde namelijk iets anders, mijn eigen pad volgen en echt mijn eigen keuzes kunnen maken, zoals ik al mijn hele leven doe. Ik ben, zoals jullie al eerder konden lezen, begonnen als virtueel assistent voor met name de zorg, welzijn en entertainment sector.
Zo kwam het dat ik daar woensdag ineens op dat landweggetje stond en ik voelde wat mijn stagecoördinator al die jaren geleden bedoelde. Wauw, dacht ik, ik doe het toch maar mooi. Ik ben zzp’er zonder de veiligheid van de ziektewet en ik doe een poging hard te lopen. Kortom, ik volg mijn hart!
Ik ben nog steeds Gewoon Maaike, dat is niet voor niets mijn bedrijfsnaam, ik bekijk mijn leven ook nog steeds vanuit optimisme, maar ik ben ook TROTS!
Niet omdat ik sterk, zielig of wat dan ook gevonden wil worden door anderen, maar omdat ik dat nu diep van binnen voel en mag voelen van en voor mezelf EN dat ik dat ook mag laten weten aan de wereld.
HALLO WERELD, HIER BEN IK!
Kom maar op met al die avonturen die ik nog ga beleven op mijn pad. Volle kracht vooruit!
Recente reacties